F. Tan: Merhaba. Seni biraz tanıyabilir miyiz?

Rodríguez: Ben Ignacio de Mattos. Sanatçı. 1975'te Uruguay'ın başkenti Montevideo'da doğdum, 45 yaşındayım. Ülkenin kuzeyinde 60 bin nüfuslu bir şehir olan Tacuarembó'da büyüdüm. 26 yıldır Montevideo'da ailemle yaşıyorum. 2 çocuğum var, 7 yaşında Bruno ve 4 yaşında Martín. 25 yıldır tek başıma resim yapıyorum. Farklı dönemlerden geçtim. Sanat beni sadece sanatçı olarak değil, bir insan olarak da büyüttü.

F. Tan: Alaylı mı? Bir sanat okulundan mısınız?

Rodríguez: Kendimi; kendini eğiten, aralıksız bir deney arayışıyla bağımsız bir sanatçı olarak görüyorum. Sanat adına çok farklılıklar bulan eklektik bir sanatçıyım. 1997 ve 2002 yılları arasında önde gelen Uruguaylı sanatçılar Nelson Ramos ve Guillermo Fernández'in öğrencisiydim. Renk üzerindeki güçlü kısıtlama nedeniyle bu atölyeleri terk ettim ve hayatımın merkezi bir unsuru olarak her zaman renk deneyimine dayanan tek bir yol aradım. Buda, iç ve manevi dünyamın rengine ve ifadesine odaklanmamı sağladı. Sanat Tarihi aşığıyım ve büyük ustaları takıntılı bir şekilde gördüm. En çok etkilendiğim sanatçının Kandinsky olduğunu düşünüyorum. Sanatı anlama ve algılama biçimi, onu manevi bir şey olarak kavrayışından dolayı Klee, 'görünür kılma' kavramı için ve Turner, Van Gogh ve Delacroix, eşsiz renk deneyimleri için çok önemli buluyorum. Pollock, Rothko, Munch, Max Ernst, Monet, Goya, Titian, Rembrandt, Vermeer gibi sanatçılar da benim için bir idoldür.

2002'den beri fotoğrafçılık yapıyorum. 3 yıl önce fotoğrafçı olarak faaliyetime devam ettim. Kendimi deneysel bir fotoğrafçı olarak görüyorum ve çok küçük veya geniş bir alanda, doğada veya tahrip olmuş unsurlarda resimli görüntüler çekmeyi seviyorum, belki de gerçekliğin bir kısmının, çoğu kez küçük ve bazen alışılmadık, bir sanat eserinin nasıl çıkarılabileceğini görmek için çabalıyorum. Bunu her gün, nerede olursam olayım, Tacuarembó veya Montevideo sokaklarında, cep telefonumla yapıyorum.

F. Tan: Sanatınızda hangi teknikleri kullanıyorsunuz?

Rodríguez: Akrilik, yağlı ve pastel boya başta olmak üzere çeşitli tekniklerde çalıştım ama aynı zamanda karışık tekniklerde de çalışmalarım oldu. Son zamanlarda yağlı boya, pastel veya akrilik ile veya farklı ortamları birleştirerek, her zaman çok kişisel bir deneyime ve renk deneyimine dayanarak çalışıyorum. Her zaman sanatsal deneyimimin eksenleri, deneysel olarak ortaya çıkanlara göre ve sonuçların kapsamlı ampirik gözlemine göre farklı karton veya kâğıt türleri kullanıyorum. 2002'de kendimi olgun bir sanatçı olarak gördüğümden beri bu şekilde olduğunu düşünüyorum. Genelde küçük, hatta çok küçük boyutlarda çalıştım, büyük resimler yapsam da çok az.

F. Tan: Pandemi (Covid 19) sürecinde sanatsal faaliyetlere katılabildiniz mi? Covid 19 sizi ve çevrenizi nasıl etkiledi?

Rodríguez: İspanya, Almanya, Fransa, Türkiye, Rusya, Norveç, Singapur, Hindistan, Güney Kore, Meksika, Amerika Birleşik Devletleri, Ekvador gibi ülkelerde yüz yüze ve sanal karma sergilere katıldım. Covid durmadı, belki daha da güçlenerek devam edebilen sanatı durdurmadı çünkü bence sanatçı her zaman zorlukların üstesinden geliyor. İnternette iletişimin son derece gelişmiş olması, dünyanın tüm ülkelerinden sanatçılar arasında küresel bir etkileşime izin veriyor. Benim için bu zamanın sanatındaki büyük değişim, bu konuda çok iş birliği yapmaktadır. Facebook, Instagram ve diğer sosyal ağlar sanatçılara çok yardımcı oldu. 20 yıl önce çok uzak ülkelerde sergilere katılmak düşünülemezdi veya çok daha zordu. (Hindistan, Güney Kore, Türkiye gibi ülkelerde de faaliyetlerde bulundum).

Bana gelince, karantina süreci işimin gelişmesine yardımcı oldu ve 2020 yılının bir sanatçı olarak hayatımın en yaratıcı yıllarından biri olduğunu düşünüyorum. Eve kapanmış olmam, resimlerime ve resimlerime odaklanmamı mümkün kıldı. Ayrıca dışarı çıktığımda çevremde büyük bir huzur buldum.

F. Tan: Ülkenizde sanata ve sanatçıya bakış açısı nedir?

Rodríguez: Ülkem Uruguay'a gelince, zengin bir kültürel ve sanatsal geleneğe, küçük bir nüfusa sahip, belki de hak ettikleri desteğe sahip olmayan sanatçıların olduğu bir ülke olduğunu düşünüyorum. Bu genel bir şeyden kaynaklanıyor olabilir veya yerel bir şey yani sanatçıyı destekleyen devlet veya hükümet politikalarının eksikliği. Çok yalnız olan ve neredeyse hiç desteği olmayan üst düzey Uruguaylı sanatçıların vakalarını biliyorum.

Yetersiz ve biraz katı olmasına rağmen daha fazla sanatsal eğitimin olması gerekiyor, yani okul ve lise düzeyinde.

Öte yandan, genel olarak olduğu gibi, popülasyon. Sanata oldukça yabancıdır ve bu her zaman endişe vericidir. Özellikle de birçok sanatçı varken sadece bilinen, ünlü veya değerli olanlar genel değerlendirmeye girer ancak hiç yokken oldukça yüzeysel bir şey olarak kabul edilir.

F. Tan: İnsanlar sanatçıyı nasıl görüyor? İnsanların sanata bakışından memnun musunuz?

Rodríguez: İnsanların sanata daha yakın olmasını istiyorum. Dünyada sanat yapan pek çok sanatçı var. Sosyal ağlarda da görülebilecek kadar sevgi ve saygıyla ama genel nüfus düzeyinde pek bir şey yok ne yazık ki. Sanatçılar tuhaf ya da tuhaf görülüyor ve sanat, hem klasik hem de çağdaş, yabancı ya da çok görülmeyen bir şey, tarih boyunca böyle olmuştur.

F. Tan: Bir sanatçı olarak, sanatınızı ve kendinizi gelecekte nerede görüyorsunuz?

Rodríguez: Gerçekten bilmiyorum. İleride işimin mevcut durumunun devam ettirilmesini veya iyileştirilmesini istiyorum. İşimin değerli olduğunu ve bunun internet sayesinde verildiğini hissediyorum. Bu durumun devam etmesini temenni ediyorum. Eşsiz bir sanatçı olma deneyiminde iç yangını yanmaya devam etmek ve kendi kendisiyle savaşmaya devam etmek çok önemli. İşlerimi hem Facebook'ta hem de Instagramda ve ulusal sergilerde yaygınlaştırmak önemli. Ya da uluslararası kolektif düzeyde daha fazla fırsatın açılmaya devam edeceğini umuyorum.

F. Tan: Çalışmalarınızda en çok hangi temayı kullanıyorsunuz?

Rodríguez: Çalışmamda belirli bir tema olduğuna inanmıyorum, işin ötekinin gözünde tamamlandığı kavramının, çoklu yoruma açık olan resmimin yorumlanmasında temel olduğunu düşünüyorum. Genel olarak diğerinin yorumuna açık bir şey olarak.

Kapsamlı bir yaklaşımla, çalışmamı 2 büyük gruba ayırabiliriz. Kafesler veya çerçeveler ve özetler. 2008'de ortaya çıkan kafesler, iç içe geçmiş çizgilerden oluşan yoğun bir örgü gibidir, belki de sıralı bir kaos veya kaos dünyasında düzene doğru sonsuzluk. Kumaşlar veya kumaşlar gibi organik, hücresel, sinirsel veya tekstil unsurları öneriyorlar. Tüm çalışmalarda fikir temeldir. Benim tamamen soyut çalışmam çerçevelerden önce ve sonra (şu anda her iki stil bir arada var) ve hepsi gibi birçok yorumu var soyut sanat.

Sanırım bunlar giderek daha jest haline gelen, çok maddi anlardan geçen işler. Olaylar gibi iç dünyamı çağrıştırıyorlar. Kompozisyonda tutarlı olmaya ve ortak bir çizgiyi takip etmeye çalışıyorum. Her zaman en önemli şey, renk dünyasının deneyimi ve maneviyatımın sanat yoluyla deneyimiydi.

Fotoğraflarım bence birçok temas noktasıyla resmime paralel bir dünyayı takip ediyor.

Bir eserin yaratılmasından zevk almak, içinde taşıdığımız çocuğun ortaya çıkmasına izin vermek ve olmayı asla bırakmamak çok önemlidir.

F. Tan: Sanatın insanlar üzerindeki gücüne inanıyor musunuz?

Rodríguez: Evet, sanatın gücünün çok büyük olduğuna inanıyorum. Bir sanat eseri başlı başına insanların ruhuna ulaşabilen bir renk ve şekil dünyasıdır. Rengin kendisi birçok duygu ve hissi insanlara aktarma potansiyeline sahiptir. Eski ve modern bir resimde ve tüm kültürleri aşan zamansız ve evrensel bir dildir. Öte yandan, her eser sanatçının varlığına ve dünyasına özgü bir mesajı olabilir veya olmalıdır.

Benim durumumda, çalışmamın maneviyatımla ve doğa ve yaşama olan sevgimle güçlü bir bağlantısı olduğunu düşünüyorum.

F. Tan: Her çocuğun sanata yönlendirilmesi gerektiğini düşünüyor musunuz?

Rodríguez: Çocukların kendi kendilerine sanat yapabilme yeteneğine sahip olduklarını düşünüyorum, bu yüzden yönlendirilmemeleri gerekiyor. 4 veya 5 yaş ve altındaki çocukların renk ve şekillerle kendiliğinden oynamaları ve kendi kendilerine ulaşabilecekleri çok güzel işler yapmaları dikkat çekiyor. Paul Klee'nin dediği gibi, gerçek sanat eserleri olarak kabul edilebilir.

Eğitim açısından, küçük çocuklara, işlerine müdahale etmeden, sadece yapımlarında rehberlik ederek kendilerini özgürce ifade etme özgürlüğü verilmelidir. Aynı zamanda, çocuklara yardım ederek sembolik bir aşamaya geçmeleri için hızlandırılmamalıdır. O dönemde onları yönlendiriyor ve renk olasılıklarını görmeyi bırakmamaları ve bir tekne ya da evi temsil etmeye o kadar odaklanmamaları için onlara rehberlik ediyorlar.

Sanat eserlerini küçük yaşlardan itibaren görmeye teşvik edilmeliler. Sanatı sıkıcı, çok ciddi veya uzak bir şey olarak değil, eğlenceli bir şey olarak algılamaya yaklaştırılmalıdırlar.

F. Tan: Çocukların ve gençlerin sanatınıza bakış açısı nedir?

Rodríguez: 4 yaşındaki oğlum Martín çok malzeme ve dokuya dokunmak istediğinde beni çok mutlu ediyor. Çocuklarım renklerle çok ilgileniyor ama yaşları farklı olduğu için resimlerle farklı şekillerde ilişki kuruyorlar. Bruno, soyut olanı kabul etmekte daha çok zorlanıyor, çünkü daha sembolik bir aşamada ama yine de renkleri seviyor, daha gençken işlerle daha iyi bağlantı kuruyor.

F. Tan: Toplumun gelişimi ile sanat arasında bir bağlantı olduğunu düşünüyor musunuz?

Rodríguez: Sanırım, aslında çok gelişmiş toplumların farklı medeniyetlerde çok zengin bir sanat tarihi varsa, ancak çoğu durumda sanata yabancı olduğunu algıladığım için tüm toplumlarda sanata daha fazla ilgi olması gerektiğini düşünüyorum. Soyut sanatta veya gerçeküstücülükte vurgulanan ve tuhaf olarak algılanan bir gerçek ... Ancak, sanat eseri ile daha yakın bir bağlantısı olan çok zengin bir geleneğe veya maneviyata sahip kültürler olduğunu da algılıyorum.

F. Tan: Bir resmi yaparken sizde ve tuvalde nasıl bir macera yaşanıyor?

Rodríguez: Bir resme başladığımda, ne yapmak istediğim hakkında yaklaşık bir fikrim var ama yaratıcı süreci, yeni şeylerin yavaş yavaş keşfedilebileceği açık bir şey olarak anlıyorum. Renk ve şekilde bir başlangıç noktası var ama ben; '' Nereye gideceğimi tam olarak ne yapacağımı bilmiyorum. Hem çerçevelerimde hem de soyut çalışmalarımda veya deneysel fotoğrafçılığımda amacım bu değil.

En önemli şey olan yaratıcı süreçten gerçekten zevk alıyorum. Ancak bir resmi sevmediğimde acı veya öfke yaratıyor.

F. Tan: Niğde hakkında ne biliyorsun?

Rodríguez: Çok güzel, tarihi bir geçmişe sahip küçük bir şehir olduğunu biliyorum. Niğde'de çeşitli ülkelerden ve farklı kültürlerden sanatçılarla çok güzel bir sergiye katılmak benim için bir onur.

F. Tan: İleride Niğde'ye gelmeyi düşünüyor musun?

Rodríguez: Bir ara başka bir sergiye gitmeyi çok isterim.

F. Tan: Türkiye hakkında ne düşünüyorsun? Daha önce geldiniz mi?

Rodríguez: Güzel şehirleri ile büyük tarihi ve kültürel zenginliği olan çok güzel bir ülke olduğunu düşünüyorum. Daha önce gitmedim. Bir gün ziyaret etmek istediğim ülkelerden biri.

F. Tan: Türkiye'de en çok görmek istediğiniz şehir neresi?

Rodríguez: İstanbul her zaman görmek istediğim şehirlerden biri, geleneği olan çok güzel bir şehir. Gerçekten bir gün gitmek isterim.

F. Tan: Bir sanatçı gözüyle bize konumunuzdan (şehriniz, köyünüz veya ilçeniz) bahseder misiniz?

Rodríguez: Bence Uruguay çok güzel yerlere sahip bir ülke. Brezilya ve Arjantin'in yanında olduğu için küçük kabul ediliyor ama Avrupa'daki birçok ülkeden daha büyük. Aslında çok seyrek nüfuslu bir ülke. Sadece 3 milyon kişinin yarısı yaşadığım başkent Montevideo'da, Río de la Plata'da çok güzel bir şehir ve diğer yarısı da iç kısımda (il) dağılmıştır. Büyüdüğüm ve ailemin geldiği Tacuarembó'danım. Uruguay'ın kuzeyinde, belki de çok iyi bilinmeyen çok güzel manzaralara, çok sayıda tarımsal faaliyete ve çarpıcı bir sanatsal geleneğe sahip, çok sayıda sanatçı barındıran bir bölge.